Yazıcızâde Muhammed Efendi ve kardeşi Ahmed-i Bîcân, Osmanlı tasavvuf târihinin temsîl gücü yüksek iki ismidir. Yazıcızâde Kardeşlerin eserleri, yüzyıllarca Osmanlı coğrafyasında ve bu coğrafyanın dışında okunmuş, üzerlerine şerhler yazılmış hatta Türkçenin haricindeki dillere de tercüme edilmiştir. Aynı zamanda Hacı Bayrâm-ı Velî'nin de derviş ve halîfeleri olan Yazıcızâde Kardeşlerin eserleri arasında, özellikle Muhammed Efendi'nin manzûm Muhammediyye, Ahmed-i Bîcân'ın ise mensûr Envâru'l-âşıkîn adlı eserleri; Osmanlı ulemâsı, sûfî çevreler ve halk tarafından en çok okunan, okutturulan kitaplar arasında addedilmektedir. Genel itibarı ile bu eserleri daha ön planda olmasına rağmen, Yazıcızâde Kardeşlerin yukarıda zikredilen iki eserinin kaynak metni olan Muhammed Efendi'nin kaleme aldığı Arapça Megâribü'z-zamân li-gurûbi'l-eşyâ fi'l-ayn ve'l-ıyân adlı eser, kütüphanelerde yazma halinde kalmış; Muhammed Efendi'nin bir, Ahmed-i Bîcân'ın ise iki adet Fusûsu'l-hikem şerhinin târih ve nüsha ayrılıkları tespit edilmemiş ve tasavvufî açıdan aralarındaki irtibat üzerinde durulmamıştır. Bu eserler göz önünde bulundurulmadan Yazıcızâde Kardeşlerin tasavvufî görüşlerinin seyrini, üslûbunu ve bu görüşlerin uzun müddet Osmanlı çevrelerinde revaç bulmalarının sebebini anlamaya çalışmak ise zor olacaktır. Ayrıca Yazıcızâde Kardeşlerin yetiştikleri ilmî, tasavvufî ve edebî çevreyi belirlemek ve kendilerinin bu çevrelerle fikir ve üslup bağlantılarını kurmak da bu manada önem kazanmaktadır. Bu çalışmada, Yazıcızâde Kardeşlerin ilmî hayatlarının tespiti yapıldıktan sonra eserleri tespit ve tahlil edilmeye, tasavvufî görüşleri çerçevesinde XV. yüzyıldan XX. yüzyılın ilk çeyreğine kadar Osmanlı coğrafyasındaki "tasavvufî" tesirleri, söz konusu tarihî olaylar ve tasavvufî görüşler çerçevesinde irdelenmeye çalışılacaktır. Bu veriler eşliğinde; Bayrâmiyye tarîkatına mensup iki önemli sûfîyi diğerlerinden temyîz eden hususlar ise arz edilecektir.
|