Ailenin, çocuğun bakım ve koruma görevini yerini getiremediği durumlarda ülkelerin çocuk koruma politikaları bu işlevi üstlenmektedir. Bu bağlamda, sevgi evleri, çocuk evleri, çocuk yuvaları ve yetiştirme yurtları çeşitli nedenlerle kendi aileleri dışında yaşamak durumunda kalan çocukların bakılıp korunduğu kuruluşlardır.
Bu araştırmanın amacı, çocuk refahı alanında çalışan personelin, 2004 yılında Türkiye'de uygulanmaya başlanılan sevgi evleri modeline yönelik değerlendirmelerini belirlemektir. Bu amaç doğrultusunda Ankara İlinde çocuk koruma alanında ve sevgi evlerinde görev yapan meslek elemanlarının tamamı araştırma kapsamına dahil edilerek tam sayım yöntemiyle veriler toplanmıştır. Toplam 108 personelden görüşme formu aracılığı ile konuya yönelik değerlendirmeleri alınmış ve elde edilen veriler SPSS 20,0 versiyonu ile analiz edilmiştir.
Araştırmaya katılan personelin büyük bir çoğunluğu, sevgi evleri modelini kışla tipi bakıma bir alternatif olarak görmektedirler. Sevgi evlerini fiziki yapı olarak yeterli bulmakla birlikte çocuk evlerinin çocukların sağlıklı gelişimleri için daha uygun bir model olarak değerlendirmektedirler. Zira sevgi evleri modelinin, çocukların kuruluşa uyumlarını kolaylaştırdığı, okul ve arkadaş ilişkilerini olumlu yönde etkilediği, bunun yanında sosyal gelişimleri ile toplumsal hayata uyumlarını kısmen olumlu etkilediği saptanmıştır. Yaşanılan en temel sorunun sevgi evlerinin şehir merkezine uzak olması ve kapasite fazlalığı olduğu belirtilmiştir.
Bu araştırma, sevgi evleri hizmet modelinin, şehir merkezlerine yakın ve daha küçük kapasiteli olarak planlanmalarının gerekli olduğunu; hizmet sunumunda fiziki mekândan çok nitelikli, eğitimli, kurum işleyişini bilen, sosyal becerileri ve iletişim kabiliyeti yüksek personelin istihdamının sağlanmasının gerekli olduğunu önermektedir.
Anahtar Sözcükler
Çocuk refahı, çocuk koruma sistemi, korunma ihtiyacı olan çocuk, sevgi evleri, sosyal hizmet, sosyal hizmet uzmanı, meslek elemanı.
|
Child protection policies of the countries assume responsibility when family is unable to meet its duty to protect and care children. Love homes, children's homes, kindergartens and orphanages are the institutions that protect the children who live outside of their family for various reasons.
The purpose of this research is to detect the assessment of the personnel working in the area of child welfare towards the love homes model that launched in 2004 in Turkey. For this purpose, all professionals working in children protection area and in the love homes in Ankara are included in the study and data are collected on a full count method. Assessments of the 108 staff in total for the issue collected through survey forms via interviews and were analyzed with SPSS version 20.0.
Majority of professionals surveyed see love homes as an alternative to the barracks type of care model. While they see physical structure of love homes adequate, they stated children's homes as more appropriate model for the healthy development of children. Love homes model was found to positively affect children's relations with their school friends and facilitate compliance to institutions, but partially effects their social development and the integration of them to the social life. Distance to the city centers and over capacity are the most fundamental problems that are stated for the love homes model.
This study suggests that love homes must be located close to the city centers and established with smaller capacity like a regular family home. Employees must be composed of the qualified, educated, and familiar with the functions of institutions and people with high social and communication skills.
Key Words
Child welfare, child protection system, children in need of protection, love home, social services, social workers, professional staff. |