|
Mimarlık bilgisinin bir nesnel kurallar yığını değil, daha çok mimarlık pratiğinin bilgisi olduğu iddiası, onun tamamen ifade edilemeyen kişisel boyutuna inen bir incelemeyi gerektirir. Polanyi'nin çalışmaları içinde yapılan, bilginin ifade edilmemiş (müphem) kısmına dair araştırmalar, bilişsel değeriyle kavrayış edimine dair bir incelemeyi de mümkün kılar. Bu inceleme, mimalık bilgisinin kişisel olduğunu ve bir deneyim yöntemi olarak, algılanan ya da üretilen anlamların kavranması ile kurulduğunu kabul eder. Bilginin ifade yoluyla yeniden düzenlenmesi ise ifade edilmiş olanı kavrama yöntemi ile açıklanır. Devamlılık kavramı, kavranan bütüncül bir anlamın kişisel bilgiyi kalıcı olarak genişletmesi ve dolayısıyla bir sonraki kavrayışta ulaşılacak olan anlama etki etmesi fikrinden çıkar.Devamlılık kavramına bu bakış, mimarlık eğitimininin bireyin kavrama deneyimleri sürdüğü müddetçe kendi kendine gerçekleştireceği bir edim olduğu düşüncesini açıklar. Birinci yıl mimarlık eğitimi, öğrencileri kendi kendine sürekli eğitime hazırlayan sınırlı süreli bir dış destek olarak kabul edilir. Tezin tartışması birici yıl tasarım stüdyosu için belirlenen kutupsal gerilim etrafında kurgulanır. Bu gerilimde bir kutbu öğrenci tarafından temsil edilen uymacı tutum teşkil ederken, diğer kutup öğrenciye yaratıcı deneyim yaşatmayı hedefleyen öğretim elemanı tarafından temsil edilir. Kurumsal mimarlık eğitiminin birinci yılı öğrencinin uymacı yaklaşımdan yaratıcılığa dönüşümü için sunduğu imkanlar dolayısıyla önemlidir. Burada amaç, öğrencilerin birinci yıl tasarım stüdyosundaki ifadelerine kişisel boyutun yeniden kazandırılmasındaki işlevi aydınlatmaktır. İzlenen tutum, yaratıcılık yönünde gerekli dönüşüm için izlenen yöntemlerin ve tasarlanan ortamların örneklenmesiyle netleştirilir. Tez, tartışmasını yürütürken, tasarım deneyiminin yalnızca tasarımı öğrenme aracı olarak değil, aynı zamanda tasarım yoluyla `öğrenmeyi öğrenme' aracı olarak yaratıcı becerileri kazandırabileceğini kabul eder.Keywords: müphem (zımnî) bilgi, yaratıcı kavrayış edimi, deneyim yoluyla öğrenme, dönüşüm, mimarlık eğitiminin birinci yılı.
|
|
The assertion that knowledge of architecture is not a bulk of objective canon, but rather the knowledge of its practice, requires an inquiry into its personal dimension, which cannot be articulated completely. The investigations on the inarticulate (tacit) portion of knowledge in Polanyi?s works enable an inquiry into the act of comprehension with its cognitive value. This inquiry regards architectural knowledge as personal and acquired through experiences of comprehending meanings; either by interfering with existent entities or by creating meanings in personal problem solving processes like designing. The reorganization of knowledge through articulation is explained to be possible by comprehending the meaning transmitted through the articulate. Continuity is viewed through the idea that, the comprehended meaning irrevocably enlarges personal knowledge and contributes to the comprehended meaning in the upcoming experiences of the individual.This approach to continuity is the account for regarding architectural education as a self-conducted act that lasts as long as the individual continues comprehending. The first year architecture education is regarded as a time limited external support for preparing the students for this continuous self-education. The discussion of the thesis is structured around the depicted polar tension of the first year design studio; between the conformist tendency of the students and the instructors? attitude to enable students? creative experience. The first year of institutional education on architecture is significant for the opportunities it provides for the students? transition from conformism to creativity. The aim is to illustrate how it functions for transition to reintroduce the students? personal dimension into their articulations in the first year design studio practice. This attitude is displayed by exemplifying the setting designs and practices for the students? reorganization of knowledge through the creative act of articulation. The thesis adopts in its discussions that the design exercise is a task handled not only for design learning but also for learning how to learn from the design act, which enables the development of creative skills.Keywords: tacit knowledge, creative act of comprehension, learning through experience, transition, first year architecture education. |
